ASTROMIX.PL - Horoskop, astrologia, znaki zodiaku - ZRÓB TO SAM |
Kurs astrologii | |
Autor: Moris | |
Data publikacji: 22.10.2014. | |
Astrologia Zachodu i jej źródła.W poszukiwaniu źródeł astrologii europejskiej, można powołać się na odkrycie pierwszych znanych tekstów astrologicznych, pochodzących z Mezopotamii, których wiek ocenia się na około 4000 lat. Można wnioskować, że religia zamieszkałych tam ludów, już bardzo wcześnie przypisywała ciałom niebieskim boski charakter, a ich wędrówka po niebie była swoistym rodzajem tańca bogów, który kształtował losy całych ludów i z niebios wyznaczał właściwy bieg życia na Ziemi. Naturalne w takiej sytuacji było prowadzenie przez Sumerów, Akadyjczyków, Babilończyków i Asyryjczyków, systematycznych obserwacji nieba i wysnuwanie na tej podstawie bezpośrednich związków, między ruchami ciał niebieskich a wydarzeniami politycznymi i społecznymi. Dużo później, w poł. I tysiąclecia p.n.e., z astrologii mundalnej, wyodrębniła się astrologia, najbardziej interesująca współczesnych zjadaczy chleba, w postaci astrologii dotyczącej jednostki ludzkiej i dominujących dzisiaj horoskopów indywidualnych. Ważną rolę w formowaniu się astrologii odegrał także Egipt, chociaż i tak, powszechnie używanym w tamtych czasach określeniem astrologa - niezależnie od jego narodowości, była nazwa Chaldejczyk (od Chaldei, czyli Babilonii). Z kolei astrologię do kultury grecko-rzymskiej wprowadził chaldejski kapłan Berossos, założyciel szkoły astrologicznej na wyspie Kos w III wieku p.n.e. Grecki racjonalizm i humanizm przyczynił się do uporządkowania warsztatu astrologicznego i szczególnego rozwoju astrologii, zajmującej się losem poszczególnych ludzi. Dopiero w tych czasach, podstawowym działem astrologii stała się astrologia urodzeniowa, wnioskująca o charakterze i losach człowieka, na podstawie interpretacji obrazu ciał niebieskich, w chwili urodzenia. Również Grecy jako pierwsi, zaczęli drążyć aspekty filozoficzne astrologii, m.in. zagadnienie wolnej woli, czyli poniekąd nieuchronnego losu zsyłanego przez gwiazdy. Jako ciekawostkę można przytoczyć jeden ze ówczesnych sposobów rozwiązania problemu determinizmu - dyskutowaną przez stoików zasadę apatii, w postaci skrajnej autokontroli emocjonalnej, uwalniającej człowieka od wpływu ruchu ciał niebieskich na jego stany psychiczne. Historyczne przesunięcie centrum kultury antycznej do Rzymu, jako stolicy wielonarodowego imperium, przywróciło w astrologii znaczenie wpływom egipskim, przez co również korzystanie z usług zawodowych astrologów, stało się istotnym elementem życia towarzyskiego i społecznego. Świadczyć może o tym m.in. fakt, że, gdy w wyniku edyktu cesarza Tyberiusza, astrologowie zostali wypędzeni poza mury Rzymu, to rzymskie matrony udawały się w ślad za nimi, w celu dalszego zasięgania rad. Ówczesna popularność symboli astrologicznych była tak duża, że August postanowił umieścić swój znak zodiaku na tarczach i sztandarach legionistów, a Tytus na monetach państwowych. Początkowy okres chrześcijaństwa w rozumieniu religii państwowej, charakteryzował się intensywną walką z religiami świata antycznego, m.in. za sprawą przewijających się w nich wątków astralnych, a astrologiczno-religijna koncepcja duchów planetarnych, posiadających umiejętność czytania z gwiazd, traktowana była jako wysługiwanie się demonom. Wiele zastrzeżeń wywoływał także determinizm zawarty w astrologii, będący oczywistą konkurencją dla determinizmu zawartego w religii. Fortunnie, demoniczne siły związane z gwiazdami były w zasadzie tylko pozornie niebezpieczne dla wolnej woli człowieka, gdyż według krzewicieli wiary, astrologiczne prognozy po prostu się nie sprawdzają. Odrodzenie astrologii nastąpiło w VIII wieku, w Bizancjum, za sprawą rozwoju kultury arabskiej - astrologia została wtedy restytuowana jako dyscyplina naukowa, z naturalnym wpływem tradycji arabskich. Stamtąd kilkaset lat później, właśnie w tej tradycji, zaczęła masowo przenikać do Europy. Świeżym adeptom astrologii mało znany jest fakt, że prawie każdy z najwybitniejszych myślicieli średniowiecza zajmujący się naukami szczegółowymi, uprawiał również astrologię. Według ówczesnych poglądów dostarczała ona klucza porządkującego fakty naukowe w sposób interdyscyplinarny. Oficjalna krytyka astrologii pojawiła się dopiero w XIV wieku i to głównie, jeżeli chodzi o astrologię horarną i elekcyjną, więc akademicka kariera astrologii mogła znajdować się w wiekach XV i XVI w pełnym rozkwicie. Obok przodujących ośrodków w Padwie, Bolonii i Paryżu, wysoko ceniono również poziom astrologii na uniwersytecie w Krakowie. Astrologia występowała zazwyczaj łącznie z astronomią, a wybitni astronomowie tych czasów - Kopernik, Regiomontanus, Tycho de Brahe, Galileusz i Kepler – zajmowali się również astrologią. Dzięki wynalazkowi druku, prognozy astrologiczne rozchodziły się w wielu egzemplarzach, a niektóre z nich, dotyczące losów całych państw, klęsk żywiołowych i cywilizacyjnych, bardzo mocno działały na wyobraźnię. Przykładowo, przepowiednie związane z koniunkcją kilku planet w znaku Ryb, wywołały powszechną panikę, a Luter skwapliwie uznał je za oznakę gniewu bożego. Od XVII wieku datuje się wyraźny spadek popularności astrologii - rozwój nauk przyrodniczych, teoria Kopernika i odejście od arystotelesowskich koncepcji fizykalnych podważyły jej dotychczasowe podstawy. Kontrreformacja nie oszczędziła traktatów astrologicznych, także oświeceniowy racjonalizm wymierzył w astrologię swoje ostrze, głównie za sprawą mechanistycznej wizji oświeceniowego wszechświata, w którym nie było już miejsca dla oddziaływań, pozbawionych materialnego nośnika. Jeszcze tylko Franzowi Mesmerowi udało się w XVIII wieku obronić pracę doktorską, w której uzasadniał wpływy planetarne oddziaływaniem magnetycznego fluidu, ale to był już definitywny koniec akademickiej kariery astrologii. Tekst na podstawie: Tadeusz Doktór - "Spotkania z astrologią"
|
« poprzedni artykuł | następny artykuł » |
---|